اولین تصویر وب میدان عمیقی از مشخصات کوچکی از جهان پهناور بود که خوشههای کهکشانی دوردست را نشان میداد. برخی از این کهکشانها بیش از ۱۳ میلیارد سال قدمت دارند و زمانی ایجاد شده اند که جهان در مراحل اولیه خود بوده است.
این نور مربوط به کیهان اولیه است در ۵۰۰ میلیون سال اول خود که امروز به ما میرسد.
اثر عجیب نگاه کردن به گذشته به دلیل سرعت نور و مدت زمانی است که نور به ما میرسد. نور ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه حرکت میکند. این حرکتی فوق العاده سریع است. با این وجود، فضا واقعا بزرگ است. بنابراین، هنوز هم میتواند زمان زیادی به طول بینجامد تا نور حرکت کند. برای مثال، خورشید حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد و حدود هشت دقیقه به طول میانجامد تا نور از خورشید به ما برسد. اجسام موجود در تصاویر وب، میلیاردها سال نوری از ما فاصله دارند. یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال طی میکند که حدود ۹.۵ تریلیون کیلومتر است. این بدان معناست که نور در طول میلیاردها سال در فضا و زمان سفر کرده است تا به ما برسد. برای دیدن این کهکشانها به شکل امروزی باید ۱۳ میلیارد سال دیگر صبر کنیم. تصور مقیاس این فاصلهها دشوار است.
در تصاویر کالیدوسکوپی (زیبابین وسیلهای است که با بازتاب متعدد پرتوهای نوری در آینههای خود باعث به وجود آوردن تصاویری با تقارن مرکزی و خطوط تقارن محوری متعدد میشود) از سحابی کارینا و پنج قلوی استفان (پنج کهکشان که در صورت فلکی اسب بالدار دیده میشوند) وب به ما زایشگاههای ستارهای در حال ظهور را نشان میدهد که در آن ستارگان در حال تولد و رشد هستند. دانشمندان هرگز نتوانسته اند کهکشانهایی را که با این جزئیات برهم کنش دارند مشاهده کنند.
به لطف دوربینهای مادون قرمز وب است که میتوانیم ستارهها را با شکوه کامل ببینیم. “مادون قرمز اطلاعات بسیار بیشتری در مورد جهان جوان در مقایسه با گذشته به ما ارائه میدهد. نور این کهکشانها در حین حرکت به سمت ما کشیده شد. وب به ما اجازه میدهد آن را ببینیم”.
رنگهای موجود در صخرههای کیهانی توسط تیم علمی وب به صورت مصنوعی به تصویر اصلی اضافه شده است. با این وجود، این بدان معنا نیست که رنگها وجود ندارند. در واقع، نور ساطع شده از ستارگان حاوی اطلاعاتی بسیار غنیتر از آن چیزی است که ما میتوانیم با چشم انسان ببینیم.
پژوهشگران از دادههای مربوط به نور ساطع شده از ستارگان استفاده میکنند تا درک کنند کهکشانها چگونه شکل میگیرند، رشد میکنند و با یکدیگر ادغام میشوند و در برخی موارد چرا به طور کامل تشکیل ستارهها را متوقف میکنند.
برای مثال، کهکشانهای آبی حاوی ستارهها هستند، اما غبار بسیار کمی دارند. اجرام قرمز رنگ در لایههای ضخیم غبار پوشانده شده اند در حالی که کهکشانهای سبز با هیدروکربنها و سایر ترکیبات شیمیایی پر شده اند.