منظومه تراپیست-۱(TRAPPIST-۱) و ستاره کوتوله سرخ آن به همین نام، مدتهاست که توجه دانشمندان را برانگیخته‌اند.
به گزارش وب ناسا، هنگامی که به دنبال جهان‌های قابل سکونت می‌گردیم، کارشناسان بر ضرورت درک ستارگانی که سیارات فراخورشیدی به دور آنها می‌چرخند، تاکید دارند.
یکی از منظومه‌های ستاره‌ای امیدوارکننده برای به دست آوردن بینش در این زمینه، منظومه و ستاره تراپیست-۱ هستند که ستاره کوتوله قرمز آن تقریباً ۴۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این ستاره مدتهاست که توجه دانشمندان را برانگیخته است.
تراپیست-۱ که ۲MASS J۲۳۰۶۲۹۲۸-۰۵۰۲۲۸۵ نیز نامیده می‌شود، یک ستاره کوتوله فراسرد است که در فاصله ۴۰٫۷ سال نوری از زمین قرار دارد و درجه حرارت سطحی آن ۲۲۹۳ درجه سانتی‌گراد است. جرم این ستاره کوچک ۹ درصد جرم خورشید خودمان است و در مقیاس ستاره‌ای اندکی پرجرم‌تر از مشتری به شمار می‌رود. برآورد سنی از این منظومه و هفت سیاره فراخورشیدی تأیید شده در مدار آن ۷٫۶ میلیارد سال است که از منظومه شمسی خودمان مسن‌تر است. این ستاره در راستای صورت فلکی دلو قرار دارد و بسیار کم‌سوست.
این منظومه ستاره‌ای به عنوان یک «معدن طلای سیاره‌ای» در نظر گرفته می‌شود، زیرا هفت سیاره را در خود جای داده است که از نظر اندازه شبیه به زمین هستند. نکته قابل توجه این است که حداقل سه سیاره سنگی در این منظومه در منطقه قابل سکونت آن قرار گرفته‌اند که آنها را به نامزدهای جذابی برای شکار جهان‌هایی با جوی شبیه به زمین تبدیل می‌کند.
وارد هوارد از عضو ناسا ساگان(NASA Sagan) در دانشگاه کلرادو بولدر در یک بیانیه رسمی گفت: تنها تعداد انگشت شماری از منظومه‌های ستاره‌ای وجود دارند که در آنها این فرصت را داریم که به دنبال این نوع جوها بگردیم. تک تک این سیارات واقعاً با ارزش هستند.
هوارد و گروهش اکنون از تلسکوپ فضایی قدرتمند جیمز وب برای بررسی این ستاره استفاده کرده‌اند.
آنها برای اولین بار توانستند چهار شراره خورشیدی را که از اطراف ستاره تراپیست-۱ مشتعل می‌شدند، شناسایی کنند.
بر خلاف این که این ستاره کمی بزرگتر از مشتری است، اما چندین بار در روز شراره‌های عظیمی را ساطع می‌کند که به فضا پراکنده می‌شوند. برای مقایسه باید گفت که خورشید ما فقط یک بار در ماه شراره‌هایی به این بزرگی تولید می‌کند.
این مطالعه جدید همچنین راهبردی را برای به دست آوردن نگاه و شناختی اجمالی نسبت به سیاراتی که به دور این ستاره می‌چرخند، پیشنهاد می‌کند.
معمولاً تصویربرداری از جهان‌های دور دشوار است، زیرا آنها توسط تابش خیره کننده قوی ستاره مادرشان پوشیده شده‌اند. با این حال، تلسکوپ فضایی جیمز وب طی یک رصد ۲۷ ساعته شاهد انفجارهای متعدد از تراپیست-۱ بود.
آنها سپس یک رویکرد ریاضی برای جدا کردن نور منتشر شده توسط این شراره‌ها از تابش معمول ستاره ایجاد کردند که شبیه به ویرایش یک عکس که توسط تلفن هوشمند گرفته شده برای حذف تابش بیش از حد است. این روش می‌تواند تصاویر واضح‌تری از سیارات و جو آنها ارائه دهد.
پژوهشگران تاکید می‌کنند که ارزیابی شراره‌های خورشیدی هنگام مطالعه جو جهان‌های بیرونی، حیاتی است. غفلت از گنجاندن انفجارها در مشاهدات ممکن است منجر به شناسایی مولکول‌هایی در جو شود که واقعاً وجود ندارند یا منجر به ارزیابی‌های نادرست از ترکیب جو شود.
این مطالعه جدید می‌تواند به اخترفیزیکدانان کمک کند تا داده‌های دقیق و واضح‌تری در مورد هفت سیاره منظومه تراپیست بدست آورند.
هوارد می‌گوید: ما با تراپیست-۱ یک فرصت واقعا عالی داریم تا ببینیم یک سیاره به اندازه زمین در اطراف یک کوتوله قرمز چگونه است.
این مطالعه جدید برای انتشار در مجله Astrophysical پذیرفته شده است.
