به گزارش وب ناسا، اجرام هربیگ هارو زمانی تشکیل می‌شوند که بادهای ستاره‌ای یا فواره‌های گازی که از ستاره‌های تازه متولد شده پرتاب می‌شوند، امواج ضربه‌ای را تشکیل می‌دهند که با گاز و غبار مجاور با سرعت بالا برخورد می‌کنند.

این تصویر مجموعه‌ای از شوک‌های کمان را به سمت جنوب شرقی (پایین-چپ) و شمال غربی (بالا-راست) را به تصویر کشیده است.

همچنین جت دوقطبی باریکی را نشان می‌دهد که آنها را با جزئیات بی‌سابقه نیرو می‌دهد. مولکول‌های برانگیخته شده توسط شرایط آشفته، از جمله هیدروژن مولکولی، مونوکسید کربن و مونوکسید سیلیکون، نور مادون قرمز را که توسط وب جمع آوری شده است، ساطع می‌کنند که ساختار جریان‌های خروجی را ترسیم می‌کند.

این ستاره در انتها به چیزی شبیه به خورشید تبدیل می‌شود.

تصویر خیره کننده تلسکوپ فضایی جیمز وب، ستاره‌ای جوان را در حال پراکندن جت‌های ماده با سرعت مافوق صوت نشان می‌دهد.

به نظر می‌رسد که برخی از قوی‌ترین پدیده‌های کیهان از جوان‌ترین ساکنان آن سرچشمه می‌گیرند.

جدیدترین تصویر کیهانی که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا ارائه شده است، دارای جت‌های ماده‌ای است که از قطب‌های یک ستاره بسیار جوان خارج می‌شوند و با سرعت مافوق صوت از فضا عبور می‌کنند.

این جت‌ها که همگی Herbig-Haro 211 به اختصار HH 211 نامیده می‌شوند، در یک ناحیه پرانرژی از فضا قرار دارند که در فاصله‌ی ۱۰۰۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی برساووش واقع شده است. در این منطقه، یک پیش ستاره به طور فعال گاز و غبار اطراف را می‌مکد تا بزرگ‌تر شود، اما در عین حال موادی را نیز به فضا می‌ریزد و اخترشناسان این پدیده را جریان دوقطبی می‌نامند. همانطور که این فواره‌های مواد در فضا حرکت می‌کنند، چشم مادون قرمز تیزبین جیمز وب توانسته تعامل آن‌ها با ماده‌ بین‌ستاره‌ای را به شکل پیچ و تاب‌های درخشان و رنگارنگ ثبت کند.

گمان می‌رود پیش‌ستاره که در تصویر وب دیده می‌شود یک ستاره دوتایی باشد و احتمالا نمایانگر آن چیزی است که خورشید ما در زمانی که تنها چند ده هزار سال سن و تنها هشت درصد از جرم فعلی‌اش را داشته، بدان گونه بوده است. در بیانیه‌ای که در روز پنجشنبه (۱۴ سپتامبر) منتشر شد، نمایندگان جیمز وب درباره آن نوشتند: در نهایت به ستاره‌ای مانند خورشید تبدیل خواهد شد.

محققان می‌گویند HH 211 یکی از جوان‌ترین و نزدیک‌ترین نمونه‌ از  ستاره‌ای جدید است که ماده را به بیرون پرتاب می‌کند، بنابراین یک جرم ایده‌آل برای رصد جیمز وب به حساب می‌آید. این تلسکوپ از نظر قابلیت‌های فروسرخ خود بی‌سابقه عمل کرده و برای ستاره‌شناسان متحول کننده بوده است زیرا به آن‌ها اجازه می‌دهد از پشت پوشش‌های ضخیم گاز و غباری که ستارگان بسیار جوان را پوشانده‌اند به درون کیهان نگاه کنند. دستیابی به چنین اجرام ستاره‌ای در نهایت به دانشمندان کمک می‌کند تا ساختار شیمیایی و رفتار این اجرام را رمزگشایی کنند.

با مطالعه داده‌های مربوط به HH 211، جمع‌آوری‌شده توسط ابزار طیف‌نگار فروسرخ نزدیک (NIRSpec)  جیمز وب، محققان دریافتند که جت‌های ستارگان جوان بسیار کندتر و غنی‌تر از مولکول‌هایی مانند مونوکسید کربن، مونوکسید سیلیکون و هیدروژن مولکولی هستند در حالی که جت‌های خارج شده از ستاره‌های قدیمی‌تر سریع‌تر حرکت می‌کنند.

بر اساس یک مطالعه جدید که براساس مشاهدات جیمز وب از HH 211 انجام شده است، دلیل اصلی این است که امواج ضربه‌ای احاطه کننده ستاره جوان هنوز به اندازه کافی قوی نیستند که مولکول‌های جت را به اتم‌های جداگانه خرد کنند.

HH 211 متعلق به گروهی از اجرام است که به سرعت در حال تکامل هستند.